Zabieg klejenia żylaków jest jedną z najmniej inwazyjnych i najlepiej rokujących metod leczenia żylaków i redukowania ich widoczności na powierzchni skóry. Metoda oparta na wstrzykiwaniu do światła żył specjalnego kleju, a następnie zaciskania żylaka tak, by ścianki żyły zostały sklejone, przekierowuje przepływ krwi do innych naczyń krwionośnych i pozwala, by napuchnięta żyła powoli obumarła. Na czym polega zabieg klejenia żylaków, kiedy się go wykonuje i kto może się na niego zdecydować? 

Klejenie żylaków – na czym to polega? 

Zabieg klejenia żylaków wykonywany jest dzięki wykorzystaniu specjalnego kleju medycznego, który od dłuższego czasu był już używany do zamykania ran i klejenia tkanek w chirurgii naczyniowej i mikrochirurgii. Wykorzystywane w tym celu preparaty, takie jak Venaseal, VariClose czy VenaBlock, działają na podobnej zasadzie – po wstrzyknięciu do światła żyły porcji kleju, ścianki naczynia krwionośnego są do siebie dociskane z zewnątrz przez ucisk sondą USG, tak by mogły się ze sobą skleić, odcinając żyłę z krwiobiegu. Cały zabieg trwa około 30 minut, przeprowadzany jest w warunkach ambulatoryjnych i nie wymaga od pacjenta pobytu w klinice po zakończeniu zabiegu. Pomimo wysokiej ceny, na którą składa się głównie koszt zakupu zestawu do klejenia żylaków, metoda ta zyskuje coraz większą popularność. 

Klejenie żylaków przeprowadzane jest w całości pod kontrolą USG, dzięki któremu prowadzący zabieg lekarz ma pełen podgląd na leczony obszar. Za pomocą małej igły, cienkiego cewnika wprowadzonego do żyły i specjalnego pistoletu dozującego klej, do żył zmienionych przez żylaki podaje się małe ilości kleju medycznego, a następnie uciska się żyłę, tak by ścianki naczynia zbliżyły się do siebie, skleiły i uniemożliwiły przepływ krwi przez żylaki. Całkowicie sklejone naczynie zacznie włóknieć, wyłączając się z układu żylnego i stopniowo zanikając. Krew, która nie może płynąć chorą żyłą, jest naturalnie przekierowana do pozostałych, sąsiadujących naczyń krwionośnych, a chora żyła nie wymaga usunięcia i sama z czasem zanika. 

Preparaty wykorzystywane podczas leczenia żylaków metodą klejenia

Klej stosowany do leczenia żylaków to specjalna mieszkanka 2-cyjanoakrylanu n-butylu, która do tej pory stosowana była do zamykania ran i klejenia tkanek w chirurgii naczyniowej oraz w neurochirurgii. Zastosowanie jej także w leczeniu żylaków pozwoliło na domykanie niewydolnych żył w sposób niewymagający metod chirurgicznych i nie pozostawiający dużego ryzyka powikłań. Klejenie żylaków nie wymaga nawet stosowania znieczulenia, choć zazwyczaj lekarze decydują się na znieczulenie miejscowe w miejscu wkłucia cewnika, tak by zabieg był całkowicie bezbolesny. 

Klejenie żylaków, ze względu na konieczność wstrzyknięcia w chorą żyłę specjalnego preparatu klejącego, przypomina nieco zabieg skleroterapii, choć w przypadku klejenia istnieje znacznie mniejsze ryzyko powstawania przebarwień i nie ma konieczności stosowania dodatkowej kompresji w trakcie rekonwalescencji po zabiegu. Ze względu na wysoką cenę zestawu klejącego oraz niskie ryzyko powikłań, wielu lekarzy poleca wykonanie klejenia żył na obydwu nogach jednocześnie w celu uniknięcia podwójnych kosztów. 

Obok VenaSeal, w procesie klejenia żylaków stosuje się także kleje VariClose i  VenaBlock różniące się siebie gęstością kleju i szybkością jego działania. 

Kiedy można zastosować metodę klejenia żylaków? 

Klejenie żylaków jest zalecane szczególnie tym osobom, u których inne metody, wymagające stosowania kompresji po zabiegu, mogłyby wiązać się ze zbyt dużym ryzykiem powikłań. Klejenie żylaków przynosi niemalże natychmiastowe efekty i nie wymaga nadmiernego ograniczenia aktywności po zabiegu – pacjent może powrócić do normalnych czynności jeszcze w dniu zabiegu. Ze względu na brak konieczności stosowania kompresji, zabiegi klejenia żylaków są wskazane u osób z nadwagą oraz tych, których nogi są obrzęknięte i zewnętrzna kompresja nie miałaby szans zadziałać poprawnie po zabiegu. Klejenie żylaków na NFZ we Wrocławiu wykonuje się także u pacjentów przygotowywanych do zabiegów ortopedycznych, u których ze względu na ograniczone możliwości poruszania się inne metody operacji żylaków mogłyby wiązać się z wysokim ryzykiem zakrzepów.